ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

    CZYTASZ = SKOMENTUJ ! 

     

     To wyścig po sam zestaw swoich przyjemności. Garstka namiastki, która wyłudzi od Ciebie minimalną krztę zachwytu. To tak jakbyś oddał ostatnie resztki sił, by ktoś inny mógł posilić się Twoją porażką bądź cierpieniem. W zupełności nie masz nad tym kontroli, by odbić się od dnia od którego najbardziej byś chciał uciec lub przynajmniej go zmienić.

    To kolejne trzy tygodnie, które w stanie są przybić Ci gwóźdź w jak najmniejszą dziurkę, której nawet nie jesteś w stanie dostrzec. Rozdrabnia Twoją ranę i karmi Cię złudnym powietrzem o wspaniałej nadziei. Nigdy nie masz pewności, że odda Ci z namiastką, a spokojne beztroskie życie unormuje się, aczkolwiek rozbrzmiewający telefon leżący na szafce oddał nadzieje.

    - Pan Bieber? Pańska narzeczona się wybudziła, lecz nie może pan jej odwiedzić wcześniej niż o 22. Musi pan zjawić się po jej rodzicach – rozpromieniony głos jednej z pielęgniarek ogłuszył jego świat. To jak wybawienie, które miało już nigdy nie nastąpić. Po tylu dniach męczarni wygrzebał się z pod koca naiwności, by bez oglądania się za siebie ruszyć w pościg bo wymarzony cel.

    - Jestem pani naprawdę wdzięczny, nie wiem jak się pani odwdzięczę za to wszystko co pani dla mnie zrobiła – wydyszał do słuchawki sparaliżowany. Był w takim szoku, iż nawet sam nie był w stanie zrobić sobie posiłku, którego od kilku godzin nawet nie konsumował. Był wręcz szczęśliwy, że w końcu jego kobieta życia może przypomniała sobie cokolwiek. Miał prawo skakać z radości, nie rozmawiał z nią od trzech miesięcy. Od trzech miesięcy nie widział jej cudownych tęczówek, ani nie słyszał barwy jej głosu.

    Nie widział innego wyjścia jak spakować się szybko do samochodu i ruszyć w pogoń po szczęście. Tym razem nie chciał przegapić takiej szansy, wiedział, że musi wykorzystać obficie daną okazję. Nie należał do osób, które się poddają i to go motywowało. Motywowało do działania, w którym obrał sobie cel, aby za wszelką cenę pomóc Megan.

    Pomocną pielęgniarkę odnalazł na piętrze na którym znajdowała się sala jego kobiety. Gdy tylko go ujrzała z sympatycznym uśmiech wprowadziła go do pomieszczenia.

    - Ma pan chwilę czasu, proszę nie siedzieć za długo – ponagliła go wychodząc.

Mógł zostać z nią w końcu sam. To odpowiedni moment, by móc wydusić z siebie żal i rozgoryczenie. Móc wyżalić się kobiecie, która pewnie nawet nie wiedziała, że Justin był przy niej, aczkolwiek zwykłe patrzenie na śpiącą Megan dawało mu tyle radości.

    - Kochanie.. Sam nie wiem czy mnie słyszysz, lecz może lepiej byś nie zaprzątała sobie głowy mymi problemami? – uścisnął jej dłoń, która nawet nie drgnęła. Miał wrażenie jakby ona nadal była w śpiączce, lecz oddychała. Miała twardy sen. – Chciałem, abyś była szczęśliwa przy mym boku, a najlepiej co mi wychodzi to krzywdzenie Cię. Sam już nie umiem poradzić sobie z zaistniałą sytuacją. Kocha Cię, a Twoi rodzice zakazują mi się nawet do Ciebie zbliżyć. To sprawiedliwe? – spojrzał na nią mając nadzieję, że się obudziła, lecz na darmo. Była taka spokojna podczas snu – Naprawdę nie wyobrażam sobie życie bez Twego ciała, ciepła, a nawet krzyku. Jesteś mi potrzebna jak tlen, bez Ciebie usycham. Kiedy w końcu wszystko wróci do normy, a ja będę mógł przytulać się do woli? I czy nadejdzie jeszcze taki czas. Jestem naprawdę wycieńczony tą gonitwą. Chciałbym w końcu położyć się pod pierzynę wraz z Tobą bez żadnych zmartwień – spojrzał na nią i przelotnie całując ją w czoło zdał sobie sprawę, że powinien się już zbierać. Nie chciał nadużywać dobrych chęci owej pielęgniarki i muskając dłońmi jej chłodne dłonie wychrypiał resztkami sił – Kocham Cię.

To było takie nie wiarygodne, a nawet i wystawione na próbę przez los. Gdy On tylko przekroczył próg szpitala sparaliżowane ciało Megan zawrzało pod naciskiem drgawek. Czuła jak spocone ciało wije się pod naciskiem snu, w którym ukazał się jej mężczyzna, którego tak często w nich widziała.

    - Justin – wykrzyczała pewna swoich sił – Wróć – nie dawała za wygraną, a wtedy do jej pokoju wbiegła pielęgniarka, która właśnie rozpoczynała swój dyżur. Za wszelką cenę próbowała uspokoić blondynkę i uświadomić jej, że to tylko okropny sen i aby się uspokoiła.

    - Pani nie rozumie mój zmarły narzeczony mnie odwiedził – dławiła się łzami. Była prawie pewna, że przed momentem Justin był w tej sali i gładził ją ciepłem.

    - Panno Collins nikt nie wychodził z pani sali w ostatnim czasie. Musiało się pani coś przyśnić, proszę Cię uspokoić – próbowała robić cokolwiek, aby tylko Megan ochłonęła.

    - On tu był, czułam jego obecność, to nie mógł być sen – krztusiła się wspomnieniami i bólem. Nie mogła uwierzyć w to co jej się przytrafiło i że Justina nie ma już przy niej. To nie możliwe.

Znów poczuła jak oddala się od rzeczywistości i zapada w sen. Zmorzył ją lek, który wstrzyknęła jej pielęgniarka po którym całkowicie traciła rachubę codzienności.

 *

   - Pańska córka wczoraj znów miała kolejny atak – westchnął jeden z lekarzy – Jedna z pielęgniarek, aby opanować sytuację podała dożylnie lek uspokajający.

Pani Collins widać była przerażona. Już na pierwszy rzut oka można było dostrzec, że martw się okropnie.

    - Na czym polegał ten atak? – zachowując zimną krew pan Collins wpatrywał się w doktora. 

    - Dziewczyna miała drgawki senne, majaczyła i wykrzykiwała imię mężczyzny. Można rzec, że na moment odzyskała przytomność, lecz teraz znów zapadła w sen

    - Czy wy w ogóle wiecie co robicie? Znów ją straciliśmy, jesteście do niczego – zdenerwowany ojciec dziewczyny wszedł do sali, w której znajdowała się jego córka. Tylko matka nie odeszła od lekarza, by dowiedzieć się czegoś więcej o stanie jej dziecka. Ciekawość w sumie też zagórowała nad jej decyzją.

    - Wie pan jakie imię moja córka wykrzykiwała? – zdesperowana wyczekiwała na jakąkolwiek odpowiedź lekarza. Mimo, że domyślała się co mogła majaczyć to jednak chciała się upewnić.

    - Pielęgniarka mówiła o Justinie. Megan podobno błagała, aby owy mężczyzna wrócił – zestresowany wybuchem ojca przeprosił kobietę, która mimowolnie udała się do pomieszczenia, gdzie siedział już jej mąż. Była zła na męża, że zakazał Justinowi spotykać się z ich córką. Ten chłopak bardzo ją kochał i choć Megan wiele wycierpiała to nie mógł zarzucać mu tak ogromnego czynu. Mógł choć spróbować go zrozumieć, aczkolwiek bała się przeciwstawić mężowi. W głębi duszy bała się, że może mieć rację. Nie mogli przecież ryzykować. Ich córka była dla nich bardzo ważna i najważniejsze było to co się z nią dzieje. Nie chcieli by jej stracić.

    - Nie musisz mi wcale mówić kogo wołała, domyślam się – opuścił głowę w dół mężczyzna w podeszłym wieku. Doskonale zdawali sobie sprawę, że młodzi się darzyli silnym uczuciem, lecz bezpieczeństwo blondynki było dla nich o wiele ważniejsze.

    - Boje się, że popełniamy ogromny błąd. Justin był naprawdę odpowiednim mężczyzną dla naszej córki – ze skruchą w głosie przyglądała się widokowi zza oknem, a Megan? Megan mimo, że już dawno się wybudziła nie miała zamiaru otwierać oczu. Obawiała się tego co ją spotka i czego się dowie. Bała się kim są owi ludzie w tym pomieszczeniu o co właściwie tutaj robią. Wolała na chwilę obecną przemilczeć ich kłótnie.

    - Doskonale wiesz, że Justin sprowadził ją na złą drogę, moja córka powinna wiedzieć jak naprawdę jest. Nie popuszczę tego płazem – dopiero wtedy zorientował się, że duże niebieskie tęczówki wpatrują się w niego przestraszone. Poderwał się z miejsca i przytulając swoją małą dziewczynkę uradowany wołał lekarza. Sanitariusze wbrew wszystkiemu szybko znaleźli się w sali. Musieli przebadać dziewczynę.

    - Jak się pani czuje panno Megan?

    - Panno kto? – zszokowana przyglądała się lekarzowi, który stał tuż naprzeciwko jej łóżka. Była przestraszona, sama nie umiała nazwać tego co działo się w danej chwili. Nie umiała przypomnieć sobie czegokolwiek, a już na pewno nie rozpoznawała ludzi otaczających ją.

To właśnie wtedy przyświecono jej w oczy bystrym światłem, a doktor pokiwał kilkukrotnie głową.

    - Wie pani, który mamy dziś dzień? – to zagadka, która bardzo ciężko jej było przyswoić, lecz przyglądając się twarzom w pomieszczeniu chciała mieć już to za sobą.

    - Nie mam w głowie całego kalendarza, przypuszczam, że jest któryś dzień roku 2014 – zmęczona opadła ponownie na łóżko. Czuła się jak na przesłuchaniu.

    - Tak jak podejrzewałem. Pańska córka ma chwilowy zanik pamięci – zwrócił się do małżeństwa bacznie obserwującego zaistniałą sytuację. Dziewczyna nadal nie mogła wyjść z podziwu tego co właśnie tutaj się wyprawia. Chciał jak najszybciej wyjaśnień.

    - Zanik pamięci? Ile to jeszcze będzie trwało? Ten Justin wniósł tylko tyle nieszczęścia – załamany osunął się po krześle na którym jeszcze nie dawno siedział. Nie mógł zrozumieć dlaczego akurat jego rodzinę spotykają same nieprzyjemności. To kres wytrzymałości.

    - Może to potrwać kilka dni, a może parę tygodni – zajął się solidnie Megan, aby przepadać każdy milimetr i niczego nie przegapić. Musiał sam wiedzieć czy nie ma wszelkich komplikacji w jej zdrowiu. Był najlepszym specjalistą i nie mógł pozwolić sobie na obelgi. To nie w jego stylu. Zawsze dawał z siebie jak najwięcej, aby każdy jego pacjent czuł się najlepiej.

    - Kim tak właściwie jesteście? – zdołała wykrztusić z siebie, gdy lekarze wyszli z jej sali. Była skołatana zaistniałymi dolegliwościami. Brakowało jej obecnie troski, opiekuńczości, lecz nie mogła dojść do wniosku tak naprawdę kogo. Była w kropce, nie mogła poradzić sobie z własną osobowością. Gubiła się w labiryncie po zwycięstwo. Gubiła się dosłownie we wszystkim tylko dlatego, że potrzebowała osoby, która naprowadziłaby ją na odpowiedni kurs, a wręcz czuła, że ludzie, którzy aktualnie znajdują się w tym pomieszczeniu co ona nie są zdatni przyswoić jej tego na co zasługuje.

    - Tak więc nazywam się Megan Collins i studiuje w Cambridge – westchnęła zaintrygowana całym swym życiorysem – A co właściwie się stało, że trafiłam tutaj? – była tego ciekawa. W końcu wszystko toczyło się o jej przyszłość. Nie mogła odpuścić nawet mimo tego, że miłosierny ból głowy ją ogłuszał.

    - Miałaś wypadek samochodowy – mężczyzna dość skrępowany w mgnieniu oka odpowiedział na jej pytanie. Był tak pewny siebie, że dziewczyna mu przytaknęła. Właściwie nie miała powodu, by mieć wątpliwości w końcu okazali się jej to rodzice, a więc nie mieli podstaw, aby ją okłamywać.

    - Długo już tutaj jestem? Byłam w śpiączce, tak? – pytań nie było końca. Na wszystko musiała znać odpowiedz. Ciekawość kobiety nigdy jest nie opisana, aczkolwiek tym razem Megan musiała przewyższyć lojalność kobiecą, by nie stracić materii zbyt wiele. Była przekonana, że to dopiero początek jej wątpliwości.

    - Nie było z Tobą kontaktu przez okrągłe trzy miesiące. Bardzo się stęskniliśmy – promienny uśmiech wkradł się na uśmiech pana Collinsa, aczkolwiek dziewczynie nie było do humoru. Nadal trudziła się tym wszystkim co teraz będzie i czy szybko sobie wszystko przypomni. Nie mogła przecież żyć w nieświadomości. Próbowała na każdy możliwy sposób zrozumieć i przypomnieć sobie co wydarzyło się trzy miesiące temu, lecz to na nic.

    - Mam jakieś rodzeństwo? – dopytywała za wszelką cenę.

    - Masz starszego brata, ma Cię odwiedzić jeszcze dziś. Wszyscy naprawdę przeżywaliśmy to co się wydarzyło. Martwiliśmy się – zabrała w końcu głos kobieta. Jej podkrążone od łez oczy można było dostrzec od razu. Musiała wiele przeżyć i wypłakać. Wierzyła jej, że się martwiła. W końcu matka okropnie troszczy się o swoje dzieci. Zrobiło jej się szkoda starszej kobiety.

    - A czy miałam chłopaka może? – przełknęła głośno ślinę wyczekując odpowiednich słów. Tego obawiała się najgorzej. W końcu chciałaby chociaż rozpoznać bliską jej osobę.

    - Nic mi nam nie wiadomo, nigdy nie przyprowadzałaś do domu żadnego mężczyzny – małżeństwo wymieniło pomiędzy sobą dziwne spojrzenia, aczkolwiek Megan olała to. Może i mówili prawdę, aczkolwiek nie miała ku temu sprzeciwów. Po prostu uwierzyła im na słowo i skoro naprawdę nie przyprowadzała nikogo do domu to może nawet nie spotykała się z nikim na poważnie.

    - A mam jakąś przyjaciółkę z którą bardzo dobrze się trzymałam? – każde jej pytanie wywoływało u niej tyle bólu. Jak mogła zapomnieć o bliskich jej osobach. Krwawiła z niewiedzy. Tak naprawdę miała już tego dość i mimo, że dopiero niedawno się wybudziła to chciała znów zasnąć i obudzić się z pamięcią. To straszne uczucie nie pamiętać nic ze swojego życiorysu.

    - Bardzo dobrze trzymałaś się z jedną z dziewczyn na uczelni. Z tego co pamiętałam miała na imię Julliet, ale nie jestem pewien – lecz jego niepewność od razu zabiła kobieta.

    - Tak, nazywała się Julliet i często zapraszałaś ją do domu

    - A więc wnioskuję, że mieszkam jeszcze z Wami? – ich zmieszane miny było bardzo intrygujące. Czuła jakby próbowali się przed nią coś ukryć, lecz nie miała nawet na to dowodów. Musiała wierzyć im na słowo. Nie mogła od tak sobie wymyślić przeszłości.

    - Tak – wręcz krzyknął mężczyzna. Mina kobiety ją nadal ciekawiła, siedziała jakby zaraz miała zostać wydana na karę śmierci za jakieś przewinięcia. Nie mogła dotrzeć do tego co proponują jej przekazać. Bała się, bała się wszystkiego.

Miała właśnie zadać kolejne pytanie, gdy do pomieszczenia wszedł nie za wysoki blondyn o ciemniejszej karnacji. Na pierwszy rzut oka nawet nie śmiała sobie wmówić, że to jej brat, ale małżeństwo, które spędziło z nią chwilę czasu automatycznie odsunęli wątpliwości i ponaglili, że to jej rodzony brat. Przyglądała mu się przez chwilę mając nadzieję, że cokolwiek sobie przypomni, lecz to na nic. Totalna pustka, a chłopak próbował wskórać cokolwiek i przypomnieć Megan o swej osobie. Ona nadal była nieugięta, nic nie wchodziło jej tak szybko do głowy. Spędzili na wpajaniu jej nowych wiadomości dobre dwie godziny, a dziewczyna tylko przytakiwała i dopytywała. Było jej ciężko.

    - A czemu nie ma jeszcze tutaj u Ciebie narzeczonego? – nagle przerwał blondyn mając nadzieję na szybką odpowiedź, lecz jego rodzice automatycznie skarcili go wzrokiem. W końcu nie chcieli jej przypominać o Justinie. Chcieli ich od siebie odseparować, aby nie przyrządził jej większych szkód. Właściwie to ojciec chciał trzymać go z daleka od niej.

    - Miałam narzeczonego? Przecież powiedzieliście, że nawet nie wiedzieliście o istnieniu jakiegokolwiek chłopaka – poderwała się zirytowana z miejsca. Ich zmieszane miny mówiły, a wręcz krzyczały, że kłamią i nie powinna im ufać. Nie tak miało to wszystko wyglądać. Przecież zaufała im już od początku, nie zdawała sobie sprawy, że tak bliskie osoby mogły by ją zranić.

    - Twój brat tylko lubi się zgrywać i zawsze Ci dokuczał tym, że jeszcze nikogo nie masz, prawda Christianie? – wszystko było nagle takie chłodne i nietypowe. Nie mogła zrozumieć już nic, gdy chłopak przytaknął jej głową, że się zgrywał. Była naprawdę wykończona.

    - Ale ciągle wspominaliście coś o jakimś Justinie? – próbowała grać na zwłokę, aby dowiedzieć się cokolwiek. Naprawdę to ją męczyło. Ta niewiedza ją męczyła.

    - Dość tego, musimy powiedzieć jej prawdę – wyrwała się kobieta. Pan Collins był już poddenerwowany. Nie chciał, aby ta sprzedała wszystko i powiedziała o Justinie. Chciał chronić córkę jak najlepiej mógł i nie zniósł by tego, że znów mógłby wplątać ją w jakieś bagno – Twój narzeczony był żołnierzem, lecz zginął na misji – wszyscy odetchnęli, lecz dziewczyna chciała wiedzieć więcej. To było takie nie realne.

    - Nie chcieliśmy Ci nic przypominać, bo myśleliśmy, że tak będzie lepiej, przepraszamy – dodał ze skruchą ojciec, a wtedy dziewczyna pokazała im tylko dłonią drzwi w geście, aby wyszli. Chciała zostać sama. 

Tyle się dzieje, tyle niepowodzeń i rodzice, którzy próbują chronić ją przed miłością. To normalne? Nie też tak sądzę, ale skoro mam nad wszystkim władzę to mogę wymyślać jeszcze więcej nieprzyjemności i zguby. Co wy o tym sądzicie? Macie jakieś wizje co właściwie się wydarzy? A może jej rodzice odnajdą jej zupełnie kogoś innego? Wszystko jest do spisania Wam tylko życzę chęci, aby czytać te wypociny! 

A najważniejsze to ŻYCZĘ CHĘCI DO KOMENTOWANIA ! To dla mnie ogromnie ważne i chciałabym ujrzeć coraz więcej tych komentarzy. Za poprzednie oczywiście dziękuje, jesteście naprawdę kochani ! <3

Za wyświetlenia też dziękuje niezmiernie ! 

A już na tt możecie dać follow i przede wszystkim POLECAĆ BLOGA ! 

Niech o fabule dowie się szerszy kręg czytelników. 

Do następnego ! 

CZYTASZ = SKOMENTUJ